- mensubiyet
- is., esk., Ar. mensūbiyyet
Bir yerle, bir kimse ile ilgili, ilişkili olma durumu, ilgililik
Kendilerine mensubiyetimi duyup derhâl beni satın almasaydı.
- R. H. Karay
Çağatay Osmanlı Sözlük. 2010.
mensubiyet
Look at other dictionaries:
mensubiyet — (A.) [ ﺖﻴﺑﻮﺼﻨﻡ ] mensup olma, bağlı olma … Osmanli Türkçesİ sözlüğü
ilgililik — is., ği İlgili olma durumu, mensubiyet … Çağatay Osmanlı Sözlük
EHLİYYET — Yeterlik. Bir işin ehli olduğuna dâir vesika. İktidar. Liyâkat. İstihkak. Meharet ve mensubiyet … Yeni Lügat Türkçe Sözlük
MÜNASEBET — İki şey arasındaki tenasüb, uygunluk, yakınlık, bağlılık, mensubiyet, yakışmak, vesile, alâka … Yeni Lügat Türkçe Sözlük
