tepe

is.

1) Bir şeyin en üstteki bölümü

Pencere önünde dimdik durmuş, kocaman ağaçların tepesine bakıyordunuz.

- S. F. Abasıyanık

2) Bir yerin, bir nesnenin vb.nin üstü, hizası

Ekşisu'da trenden indikleri sırada güneş tam tepelerindeydi.

- N. Cumalı

3) tkz. Birinin yanı başı, baş ucu

Tepemde durup canımı sıktı.

4) anat. Başın üst, kafatasının iki kulak arasında kalan bölümü

Güneş sanki yalnız sizin tepenize ışık ve sıcaklık aksettirmeye çalışıyor.

- R. H. Karay

5) coğ. Yüksekliği genellikle birkaç yüz metreyi geçmeyen, çok kez tek başına, yamaçları yatık yer biçimi

Derenin sağ tarafına yükselen tepenin yamaçları daha hafif eğimli, daha genişti.

- N. Cumalı

6) mat. Çokgende veya çok yüzlüde köşelerden her biri

7) mat. İkizkenar bir üçgende eşit kenarların kesişme noktası

8) mat. Bakışım ekseni bulunan bir eğrinin veya yüzeyin bu eksenle kesişme noktalarından her biri

Birleşik Sözler

- tepe açısı

- tepe aşağı

- tepebaşı

- tepe camı

- tepegöz

- tepegözler

- tepe lambası

- tepetakla

- tepe tomurcuğu

- tepeüstü

- tepe üstü

- tepeden inme

- tepeden tırnağa

- ada tepe

- dere tepe

- tanık tepe

- dalga tepesi

- hacet tepesi

Atasözü, Deyim ve Birleşik Fiiller

- tepeden bakmak

- tepesi atmak

- tepesi üstü

- tepesinde bitmek

- tepesinde havan dövmek

- tepesinde değirmen çevirmek

- tepesinden kaynar sular dökülmek

- <

- tepesine dikilmek

- tepesinin tası atmak