- iftiracı
- sf.
Kara çalan, iftira eden (kimse), müfteri
Kopya yapmakta olanları öğretmene hissettiren, iftiracı, ustaca çamur atan ... bir oğlandı.
- T. Buğra
Çağatay Osmanlı Sözlük. 2010.
iftiracı
Look at other dictionaries:
iftiraçı — is. İftira edən, böhtan atan, böhtançı … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
müftəri — ə. iftiraçı, iftira edən … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
iftiracılık — is., ğı İftiracı olma durumu … Çağatay Osmanlı Sözlük
karacı — 1. sf., ask. Kara kuvvetlerine bağlı (subay, astsubay veya er) 2. sf. Birine işlemediği bir suçu veya kendisinde bulunmayan bir ayıbı yükleyen, kara çalan, iftiracı, müfteri … Çağatay Osmanlı Sözlük
müfteri — sf., esk., Ar. mufterī Karacı, kara çalan, iftiracı … Çağatay Osmanlı Sözlük
müfteri — (A.) [ یﺮﺘﻔﻡ ] iftiracı … Osmanli Türkçesİ sözlüğü
bədgu — f. 1) pisliyə danışan, başqası haqqında pis sözlər söyləyən; 2) iftiraçı, böhtançı; 3) qeybətçi … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
böhtançı — is. Böhtan söyləyən, böhtanla məşğul olan, başqasının üstünə böhtan atan, şər atan adam; iftiraçı. Böhtançını məsuliyyətə cəlb etdilər. – <Hakimi şər:> Mən demədimmi ki, bu zəifə mənim nəzərimə böhtançı gəlir? M. F. A.. // Sif. mənasında.… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
şər — 1. is. <ər.> 1. Pislik, yamanlıq, fənalıq, pis iş. Xeyir və şər. – Şər deməsən, xeyir gəlməz. (Ata. sözü). Dünyanın gərdişindən; Təng oldum hər işindən; Mərdin başı qal çəkir; Namərdin şər işindən. (Bayatı). Bəxtəvər başına sənin, ey rəqib; … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
şərbaz — sif. <ər. şər və fars. . . . baz> Şər, böhtan atmağı sevən; iftiraçı, fitnəçi. Şərbaz adam … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
