- kabuk
- is., -ğu
1) Bir şeyin üstünü kaplayan ve onu dış etkilere karşı koruyan, kendiliğinden oluşmuş sertçe bölüm, kışır
Meyve kabuğu.
Midye kabuğu.
Ağaç kabuğu.
2) Ekmeğin pişme sırasında içinden daha çok sertleşen dış bölümü3) gök b. Bir sıvı veya gazı dıştan saran, sert katmanYer kabuğu.
4) tıp Deri üzerinde bir yaranın veya sivilcenin kurumasıyla oluşan sertçe bölüm5) hay. b. Bir hayvanı dıştan örten kitinli, kalkerli, silisli, kemiksi veya boynuzsu örtü, kavkıHerhâlde kabuklu bir deniz hayvanının kabuğu kesmiş olacak.
- S. F. AbasıyanıkBirleşik SözlerAtasözü, Deyim ve Birleşik Fiiller- <- <
Çağatay Osmanlı Sözlük. 2010.