burun

is., -rnu, anat.

1) Alınla üst dudak arasında bulunan, çıkıntılı, iki delikli koklama ve solunum organı

2) Bazı şeylerin ön ve sivri bölümü

Kadıköy vapurunun güvertesinde, paltoma bürünmüş, gidip ta burna oturmuştum.

- H. Taner

3) mec. Kibir, büyüklenme

Burnundan yanına varılmıyor.

4) coğ. Karanın, özellikle yüksek ve dağlık kıyılarda, türlü biçimlerde denize uzanmış bölümü

Birleşik Sözler

- burun boşlukları

- burun buruna

- burun deliği

- burun direği

- burun kanadı

- burun otu

- burun perdesi

- gagaburun

- gaga burun

- kababurun

- karga burun

- kepçeburun

- kıl burun

- burnu büyük

- danaburnu

- itburnu

- kargaburnu

- kuşburnu

- öküzburnu

- canı burnunda

- çiçeği burnunda

- karnı burnunda

- öfkesi burnunda

Atasözü, Deyim ve Birleşik Fiiller

- burun bükmek

- burun kıvırmak

- burun şişirmek

- burun yapmak

- burnu büyümek

- <

- <

- burnu (bile) kanamamak

- burnu kırılmak

- burnu sızlamak

- <

- burnu yere düşse almaz

- burnuna girmek

- burnuna karıncalar dolmak

- burnuna koymak

- burnunda (veya gözünde) tütmek

- burnundan ayrılmamak

- burnundan düşen bin parça olmak

- burnundan (fitil fitil) gelmek

- burnundan kıl aldırmamak

- burnundan solumak

- burnundan yakalamak

- burnunu çekmek

- burnunu kırmak

- burnunu sıksan canı çıkacak

- burnunu sokmak

- burnunun dibine sokulmak

- burnunun dikine (veya doğrusuna) gitmek

- <

- burnunun direği sızlamak

- burnunun ucundan ötesini (veya ilerisini) görmemek

- burnunun ucunu görmemek

- burnunun yeli harman savurmak

- burnunun yeli kırılmak