ev

is.

1) Yalnız bir ailenin oturabileceği biçimde yapılmış yapı

2) Bir kimsenin veya ailenin içinde yaşadığı yer, konut, hane

Ana oğul, yeni kiraladıkları eve bir pazar günü taşındılar.

- N. Cumalı

3) mec. Aile

Evine bağlı bir adam.

4) esk. Soy, nesil

Birleşik Sözler

- ev adamı

- ev altı

- ev bark

- ev ekmeği

- ev ekonomisi

- ev eşyası

- ev gailesi

- ev halkı

- ev hanımı

- ev işi

- ev kadını

- ev kirası

- ev sahibi

- ev sineği

- ev yemeği

- genelev

- Allahın evi

- arıtımevi

- aşevi

- ayevi

- babaevi

- bağ evi

- bakımevi

- basımevi

- bıçkıevi

- buğuevi

- camevi

- canevi

- cemevi

- cezaevi

- ciltevi

- çayevi

- çiçekevi

- dağ evi

- dağıtımevi

- damıtımevi

- dernekevi

- dikimevi

- doğumevi

- doyumevi

- dökümevi

- düğünevi

- dümenevi

- dünyaevi

- düşkünlerevi

- erkekevi

- ezimevi

- giyimevi

- gökevi

- gözevi

- gözlemevi

- halkevi

- huzurevi

- ıslahevi

- imamevi

- kadınevi

- kahveevi

- kayakevi

- kesimevi

- kızevi

- kitabevi

- konukevi

- kuşevi

- merdivenevi

- modaevi

- oğlanevi

- orduevi

- orman evi

- öğretmenevi

- ölüevi

- polisevi

- radyoevi

- randevuevi

- sağlıkevi

- sanatevi

- sayrılarevi

- sazevi

- sergievi

- tecimevi

- tutukevi

- üretimevi

- yapımevi

- yargıevi

- yarı açık cezaevi

- yayınevi

- evi sırtında

- evin direği

Atasözü, Deyim ve Birleşik Fiiller

- ev açmak

- ev alma, komşu al

- ev bozmak

- <

- ev işletmek

- ev tutmak

- evde kalmak

- evi ev eden avrat

- evdeki pazar (veya hesap) çarşıya uymaz

- eve çıkmak

- <

- evlere şenlik